Mijn eerste avontuurlijke reis met de i:woody bike camper. Hoe is het om te reizen met een rollend slakkenhuis? Het ziet er geweldig uit op de foto's. Maar is het echt een ervaring? Mijn gevoelens bij de start gaan verschillende kanten op: ik ben gespannen, opgewonden en een beetje opgewonden. Maar in eerste instantie overheersen de zorgen omdat de camper meer weegt dan ik. Kan ik de praktische uitdagingen aan? Sluit je ogen en kom er doorheen, zeg ik tegen mezelf en ga op pad. Mijn mopshond en een deel van mijn bagage berg ik op in de bak van de bakfiets, en de rest zoals aanbevolen in de camper boven de as.
Omdat ik al heel lang aan de Bodensee woon, wil ik in eerste instantie met het team in een minder toeristisch gebied reizen. Dus kies ik een pad over de Bodanrück, een heuvelrug die zich uitstrekt van Konstanz tot Bodman tot aan de punt van de Überlinger See, een wildromantisch deel van het Bodenmeer. Ik begon te twijfelen aan mijn eigen idee toen ik door de wijk Wollmatingen in Konstanz moest: naderen met verkeerslichten en hellingen, bouwplaatsen en nauwelijks fietspaden. Eén keer kies ik het pad langs het trottoir en wacht tot het verkeerslicht voor voetgangers op groen springt. Maar tegen de tijd dat mijn team eindelijk gooit, staat het weer rood. Oeps. Met de lange caravan kan ik niet ontsnappen naar het kleine voetgangerseiland. Een chauffeur geeft vriendelijk zijn voorrang op. Dit zal ik de komende twee dagen keer op keer ervaren: de minicamper trekt niet alleen de aandacht, maar wordt ook goed ontvangen, ook al zag ik een aantal praktische valkuilen niet aankomen. Nog geen 100 meter later lijkt mijn slakkenhuis vast te zitten tussen een verkeerslichtpaal en een verkeerspaaltje. Ik nam de doorgang in de verkeerde hoek; een jongeman leidt mij met een goed gevoel voor verhoudingen door. Ik slaak een zucht van verlichting als ik eindelijk het stadsverkeer achter me laat.
De minicamper rolt betrouwbaar achter mij aan. Ik raakte al snel gewend aan zijn constante geluiden. Hij rolt goedmoedig en zelfverzekerd over kleine drempels en hobbels. Mijn hond maakt het zich ook comfortabel voorin.
Tijdens mijn eerste tochtdag vroeg ik mij af of ik door alle goede geesten in de steek was gelaten toen ik de route over de Bodanrück nam. Er zijn wel wat hellingen te overwinnen en als ik maar op halve loopsnelheid met vol motorvermogen en spierpijn bergop kruip, word ik bang. Wat als de granaat ons achteruit trekt? Maar het gebeurt niet. En daardoor krijg ik meer zelfvertrouwen. Als het bergopwaarts blijft gaan, hoe langzaam ook, is alles in orde.
Op een gegeven moment liggen de beklimmingen achter ons en ligt er een afdaling voor ons. De camper duwt ook van achteren. Het is ook een hobbelige, bochtige bergafwaartse weg zonder fietspad. Remmen en langzaam blijven is aan de orde van de dag. Vreemd genoeg voel ik me met de camper achter me veel meer beschermd dan met slechts één fiets, omdat chauffeurs bij elke inhaalmanoeuvre twee keer nadenken. Er is ook niemand die aandringt. Mopshond Holly houdt haar snuit tegen de wind.
